Władysław Plewik urodził się 7 kwietnia 1905 roku w Bełżycach. Był synem bełżyckiego rolnika i szewca Pawła Plewika. Jego mama miała na imię Franciszka, pochodziła z Wójtowiczów. Władysław miał trzech braci, dwóch starszych: Stanisława i Aleksandra oraz młodszego brata Józefa. Był bardzo zdolnym młodzieńcem, wychowywanym w duchu patriotycznym wśród bardzo religijnej rodziny. Kościół odegrał w jego życiu wielką rolę. W wielokulturowych Bełżycach proboszczowie parafii to ludzie wielkiego formatu, krzewiący wśród swoich parafian nie tylko wiarę, ale również patriotyzm.
Odbyło się to w Bełżycach dwudziestego szóstego marca (ósmego kwietnia) tysiąc dziewięćset piątego roku o godzinie szóstej po południu. Stawił się osobiście Paweł Plewik w wieku trzydziestu trzech lat, mieszczanin, rolnik zamieszkały w Bełżycach, w obecności Aleksandra Torunia w wieku trzydziestu lat oraz Michała Walczaka czterdziestu lat obaj mieszczanie, rolnicy zamieszkali w Bełżycach i przedstawili nam młodzieńca płci męskiej, twierdząc, że on urodził się w Bełżycach dwudziestego piątego marca (siódmego kwietnia) bieżącego roku o godzinie piątej po południu z jego prawowitej żony Franciszki z Wojtowiczów w wieku dwudziestu siedmiu lat. Młodzieńcowi temu podczas chrztu Świętego, który odbył się w tym dniu dano imię Władysław, a chrzestnymi jego byli Aleksander Toruń oraz Józefa Wojtowicz. Dany akt osobie zainteresowanej oraz świadkom niepiśmiennym został przeczytany. Nami tylko podpisany. Ks. Józef Campio Scypio
W wieku czterech lat Władysław stracił ojca. Odtąd wychowywała go tylko mama, do której odnosił się z ogromnym szacunkiem. Świadczą o tym chociażby listy, które do niej pisał. Rodzina, która była mało zamożna, nie widziała szans dalszej edukacji Władysława w oparciu o własne możliwości finansowe. Władysław, który ukończył szkołę powszechną w swoich rodzinnych Bełżycach, chciał kształcić się dalej.
Nauki początkowe pobierałem w Bełżycach. W ósmym roku mego życia zacząłem uczęszczać do Szkoły Powszechnej. Ukończyłem pięć oddziałów. Dalszą naukę musiałem przerwać, gdyż wojna wszechświatowa pokrzyżowała moje plany. Po ukończeniu szkoły powszechnej w wyżej wymienionym miasteczku, miałem trzy lata przerwy. W 1922 roku zostałem przyjęty do trzeciej klasy Gimnazjum Księży Salezjanów w Lądzie.
W latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego stulecia dość często praktykowane było poszukiwanie dobrodzieja. Przejmował on na siebie obowiązki finansowania dalszego kształcenia zdolnej młodzieży. Najczęściej mecenasem takim była osoba duchowna. Podobnie było również w przypadku kilkunastoletniego Władysława Plewika.
Edukacja u księży Salezjanów w Lądzie
W 1922 roku Władysław został przyjęty do III klasy Gimnazjum Księży Salezjanów w Lądzie nad Wartą, w pobliżu Konina. Było to możliwe za sprawą księdza Władysława Wiśnowieckiego, ówczesnego proboszcza parafii Nawrócenia św. Pawła w Bełżycach. Specyfiką Małego Seminarium w Lądzie było przyjmowanie kandydatów nie tylko do klasy pierwszej, ale do wszystkich działających aktualnie oddziałów. W okresie przedwojennym największa liczba wychowanków pochodziła z rodzin chłopskich posiadających do 5 ha ziemi. Drugą grupą byli chłopcy wywodzący się z rodzin robotników rolnych, handlowych, fabrycznych, kolejowych, komunalnych i chałupników.
Gimnazjum w Wilnie
W 1925 roku Władysław Plewik ukończył piątą klasę Małego Seminarium w Lądzie. Kolejnym krokiem w jego edukacji było Gimnazjum Archidiecezjalne w Wilnie, które ukończył 17 czerwca 1929 roku. Uczęszczał do klasy o profilu humanistycznym. Uczył się dobrze, a wyróżniające oceny miał nie tylko z religii, ale także z muzyki i śpiewu. Z czasów jego edukacji w Wilnie zachowało się nie tylko zdjęcie, ale również jeden bardzo ciekawy fakt. Otóż, w 1926 roku w Polsce szerokim echem odbiła się akcja Polskiej Deklaracji o Podziwie i Przyjaźni dla Stanów Zjednoczonych. Miała ona na celu uczczenie 150. rocznicy Deklaracji Niepodległości USA. Była także wyrazem wdzięczności Polaków za rolę, jaką Stany Zjednoczone odegrały w odzyskaniu przez naszą Ojczyznę niepodległości. Zebrano 111 tomów podpisów pod deklaracją, które dostarczono do Białego Domu, do prezydenta USA Calvina Coolidge’a.
W tomach tych znajdują się pozdrowienia i podpisy przedstawicieli wszystkich szczebli władz II Rzeczypospolitej. Wpisał się prezydent Ignacy Mościcki i premier Kazimierz Bartel. Wpisali się także posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej oraz duchowni wraz z prymasem Aleksandrem Kakowskim. Są także wojskowi, przedsiębiorcy i naukowcy. Natomiast największa liczba wpisów pochodzi od około 5,5 miliona uczniów szkół polskich. Wśród sygnatariuszy Deklaracji jest także młody alumn Seminarium Wileńskiego, Władysław Plewik (strona 320, tom II).
